tutunamayanlar

"önce kelime vardı " diye başlıyor yohanna'ya göre İncil...

Kelimeden önce yalnızlık vardı ve kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık... Kelimenin bittiği yerde başladı yalnızlık, kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde... Kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe, yalnızlık büyüdü dayanılmaz oldu. Selim Işık bile yalnızlığını kelimelerle besledi. Kelimelerin anlamını bilmeden önce tanıdığı yalnızlığı kelimelerin içinde yetiştirdi.

Eski yaşantılarının hastalığından yeni kalktığı sırada, aldırışsız kelimeler konuşurken, eski yaraların eski kelimelerinin göğsüne saplandığını duydu birden, sustu kaldı. Kelimeler yalnızlığını yaşamasına da bırakmadılar onu. Her yandan kuşatıp saldırdılar, kullandığı kelimeler de dönüp ezdi onu, soluksuz bıraktı. Sonra, yatağından fırladı birden Selim, bütün kelimeleri ve yaşantılarını ayağının altında ezdi. Güneşe çıktı güneş gözünü acıttı bir süre sonra perdelerini kapayıp kelimelerin karanlığına döndü. Bir takım kelimeler bağışladı onu, aralarında gene yaşamasına izin verdiler. Bu kelimelerle birlik olup amansızca saldırdılar başka kelimelere... Aşağılayan ezen soluk aldırmayan kelimelere... Yendi yenildi sonunda gene yenildi kelimelere.

Kelimelerle birlikte açtığı savaşta, Yalnızlık hep oradaydı...